"sana zahmet olmasın"

markette ilerliyoruz, ben, ablam ve ablamın eşi. domates, biber, limon, patlıcan, pringles, kola, bir tane daha kola, ananas suyu, çay, kahve, dondurma, jambon, bonibon, gofret, et... sonra kasada benim içime tuhaf bir huzur doluyor akşam güneşiyle beraber. hayatı basite indirgeme isteği sarıyor sağımı solumu. limon ve domates, biraz da marketle ev arası yürüyüş, biraz da yeğeni parka götürmeler, parkta onu sallamalar... sahil yürüyüşleri de var tabii. sahilde uzun ve rüzgarlı yürüyüşler. şahsen benim parkurum küçük bebek yokuşuyla beşiktaş arasında. yokuşun dik oluşu beni biraz koşar adım ilerletse de tempoyu sahil boyunca sabit tutuyorum. doktor bana bir şey içip içmeyeceğimi soruyor. su, diyorum, biraz soğuk su alabilirim. peki ya türk kahvesi, diyor. severim aslında ama şu an içmek istemiyorum, diyorum. yürüyüş boyunca kendimi hep bir banka oturup boğaza bakmaktan alıkoyuyorum. nedeni meçhul. bir yere yetişecekmişim gibi, seri ve kararlı adımlar atıyorum. doktora, bir bilici istiyorum hayatıma, diyorum. beni anlamadığını biliyorum. anlarmış gibi yapmadığı için seviniyorum. sular gelmeden ağlama, diyor gülümseyerek. yoo, artık ağlamıyorum. balık tutan adamlardan biri diğerine küfür ediyor, ben duymamazlıktan geliyorum. küfre duyarlı yanım utanıyor, diğer yanım zaten yanımda değil. sonra iskelede, vapurun kalkmasından çok az önce, bir kadın başka bir kadına "ne yapsaydım, beni kandırmasına göz mü yumsaydım yani?" diyor. hiçbir kavganın içinde aktif biçimde yer almadığım geliyor aklıma. her hangi bir kavgada ben sadece izleyen olurum. kavga etmeyi ben de bilmezdim eskiden, diyor nar. sonradan öğrenilebildiğine seviniyorum. hayat, diyor, ne tuhaf.. vapurlar filan, diyorum ben, bir soruya herkesten önce parmak kaldırmış çocuk heyecanıyla.. ama tuhaf.. ve belki daha sonra tuğçe, erken sayılmayacak bir saatte uyanıyor.. uyansın, ne var? bana zahmet olmaz, merak etme..

asuman

adı asumandı. şimdi hatırladım. çokça iri ve mavi gözlü ingilizce hocamın adı asumandı.

ohh, rahatladım.

nobel