veneer

saçım uzuyor. cefadan uzayan tırnak değil miydi? yine tepe taklak oldum ben.. içim kuzey kutbu. dışım yok zaten. saçtan ibaretim gibi. oysa sabah "bugün güzel geçecek" gibi hissetmiştim. güneş vardı. tül ya da perde kullanmam ben. teşhircilikten değil. ışık da kullanmıyorum doğru dürüst zaten. hiçbir şey kullanmamak gibi bir eğilimim var. en çok kettle ve uzaktan kumanda kullanıyorum. onu da beceremiyorum dersem güleceksiniz diye çekiniyorum. ama öyle. seksen tane kumanda var. hepsinde samsung yazıyor. hepsi de gri. babam bir kaçına kurşun kalemle not düşmüş benim için. "ses sistemi" ya da "kaydedici" gibi. boşuna ama. zaten bir şey kaydettiğim falan da yok. perec'in uyuyan adam'ı gibiyim bu ara. hiçbir şey bana ilişsin istemiyorum. kendimi de bir şeye iliştirdiğim yok zaten. tekrarda josé gonzález dinliyorum. bir dönme dolabın aynı yerde durması gibi aklım. hep aynı yerde duraklıyor. sonra başa sarıyor. saklandığı yerden ağır aksak çıkıyor kaybettiğim şeyler. çıksınlar istemiyorum aslında. komik bir film açıyor kardeşim. gülmem gereken yerde hafif bir uyarı olsun istiyorum. o komedi dizilerindeki gibi. bana nerde güleceğimi hatırlatacak cinsten. gülmeyi unutmak istemiyorum. ama hatırlamak unutkanlara mahsus bir şey. saçım uzadıkça kısalıyor aklım, biliyorum. ama cesaret edemiyorum yine kesmeye. her kesişimde ferahlayacağımı sanıp daraldığım geliyor aklıma. ara vermek istiyorum. nerde kaldığımı bilmemek istiyorum. yıllar sonra doğduğu kasabaya dönen film yıldızları gibi olmak istiyorum. etrafta toz bulutları uçuşsun, çocukluğumdan geriye hiçbir şey kalmasın.. tek tük sallanan salıncaklar.. uçuşan tüller. çocukluğum zihnime gömülsün. ben bile açamayayım onu. çünkü ben her şeyden çok kendine zarar veren biriyim. çocukluğumu kendimden korumalıyım. hatırlarken bile bozabilirim. parçalayıp birleştirmeyebilirim. yarım bıraktığım her şey gibi onu da ortadan ikiye ayırıp, katladığım yerden yırtabilirim. yapıştırıcısı olmayan biriyim. olduğunda da kullanamayan.. acınası yazdığım her yazıda saçımı başımı yolma isteği duyuyorum. şimdiki gibi. acınmamak istiyorum ama elimde olmuyor galiba. herkeslerden önce ben kendime acıyorum. annemle babamla konuşmuyorum. 3 gün oldu sanırım. kimseyle konuştuğum yok işin aslı. buna rağmen, konuşmamama rağmen, yoruluyorum. bedenen.. ne tuhaf, diyorum. odamdan çıkmıyorum, hm hmm, ı ıh, belki.. den başka bir şey konuşmuyorum ama nasıl oluyorsa deli gibi yoruluyorum. uyumak geçiyor aklımdan sürekli. geçmediğinde de uyuyor oluyorum zaten. paragraf başı olacak bir şeyim olmaması da canımı sıkıyor. yoksa biliyorum nerde kullanılacağını. ama kötü bir şaka gibi hayatım. hiç boşluksuz bir sıkıntı. reklam arası istiyorum. o rengarenk topların yokuş aşağı yuvarlandığı.. evet o reklamdan istiyorum hayatıma. hem de hemen..

.

boşluğa bırakmak istiyorum kendimi.