don't worry, we're in no hurry

tatil dediğin bunun gibi bir şeydir sanırım. uyumakla, müzik dinlemekle, kahve yapıp fal baktırmakla, kız çocuklarıyla konuşmakla falan geçer. arada kayılır da. kayarken düşülebilinir bile.. bunun dışında yolculuklar genelde iyidir. yani yolda geçen süreden bahsediyorum. konuşmamakla, beyaz ve kesik çizgileri saymakla geçen süre. hem anlatacak bir şey yoktu belki de. şimdi düşündüm, aklıma bir şey gelmiyor. genel olarak sıkıldım çünkü. babamın arkadaşlarının ailelerinden oluşan kafilede yaşıma yaşı en yakın olan çocuk 8 yaş küçüktü benden. ve kendisi ben yolda mızmızlanmaya "ya bavuldan bir kaç sidimi alabilir miyim?" diye anneme seslenmeme; tüm iyi niyetiyle beyonce sidisini uzatıp, "ege çubukçu da var dilersen.." cevabını vermişti.. gülümseyip, "teşekkürler zeynep ya, biraz bir şey dinlemeyeyim, beynim dönmesin" diyebilmiştim.. işe yaradı mı? hayır. neyse, bunlar sıkıcı mevzular.. ben sıkıcı biriyim. seksen kere dedikten sonra bu lafı eğlenceli olmama imkan yok zaten..

.

.

.

belki daha sonra nokta nokta nokta