greteli ben vurdum

ışıl ışıl evimin yolu. hansel gibi hissediyorum eve dönerken kendimi. niyeyse greteli sevmem. işin aslı bütün yardımcı masal kahramanlarını lüzumundan fazla abartılmış bulurum. ama tabii, ben masaldan ve kahramandan ne anlarım, o ayrı.. diyecektim ki, eve dönerken hafif bir sıkıntı vardı içimde. yo hayır, bir çingene bana "fahişe abla" dedi diye değil.. herkese öyle diyordu o, güle güle hem de.. benim canımı sıkan sanırım canımın gereğinden çok sıkılmasıydı. misal, bu akşam eve dönerken takside içine girdiğim geç gençlik buhranım çok anlamsızdı. zira ne gençtim ne de buhranlanacak bir durum yaşamıştım.. bir çingene biraz eğlendi hepsi o.. hem yalnız benle de değil, arkamdaki yaşlı teyzeyle de.. yok yok başka bir şey yordu zihnimi ama henüz çözümleyemedim.. belki taksicinin benle eğlenmesiydi asıl sinir bozucu olan.. beni bile isteye trafiğe sokmasıydı, söz dinlememesiydi.. hmm? olamaz mı? ya da ben deli miyim? ne zorum var da üzülüp duruyorum? halbuki güzel bir gündü.. hacı abdullah'ta bir baba gördüm. oğluna dolma yediren.. sırf o yetmez miydi? üzerine dökmüştü çocuğun sonra.. böyle güzel şeyler oluyordu mesela.. metroda bir kadına yer verebilmiştim, çocuklu bir kadına.. içi ferahlamaz mı insanın böyle bir şey yaptığında? hem sonra o çocuğun elindeki pembe balon akla kazınmaz mı? hem de benim gibi balon sever bir akla?

.

niyeyse, şimdi (22:25) birden bire aklıma geldi diye;

.

"bana çiçek gönderme

bir kuş ağacı gönder

alnıma dokunanlar

iyileşmiş desinler "