kayıp aranıyor

gecen gece sergi açılışına davetliydim ya, hani yeşil giymiştim, işte o gece, evet, keşfedildim. şaka bir yana, serginin ev sahibesi Taci Hanım'ın kızı fotoğrafçıymış. orada bir kaç kare fotoğrafımızı çekti. onları e-mail yoluyla yollamış. bir de eklemiş: "yüzün çok güzel, portre fotoğraflarını çekmeyi çok isterim..". evet bunun gibi bir şey demiş. ben de cevaben portre fotoraflarına uygun olmadığımı düşündüğümü, zira dişlerimde tel varken gülmeyi pek beceremediğimi falan söyledim. herhalde gülmemi istemediği için, ya da başka bir sebepten "hiç önemi yok tellerinin..." dedi. ağlamamı mı isteyecek yoksa Allah'ım? bilemiyorum, ama potfolyosunu çok beğendim. ve tek bir şart koştum, "ben de senin fotoğrafını çekeceğim ama.." dedim. bir kaç da çalışmamı (!) yolladım. beğenmiş. sevinmiş. "oleeeeeeeey, bir fotoğrafçıyı kareleyeceğim!!" demiş. ama ben de aynı bu pozdan istiyorum. evet evet. aynı ondan istiyorum. bunu idil'e nasıl söyleyeceğim? neyse.

.

sonra... cumartesi günü elif'in resimleri sergilenecekti cevahir otelde. address istanbul muydu neydi? işte öyle bir yer.. ben o sabah da annemle tartıştığım için işlerim ters gidiyordu. durakta taksi yokmuş, yola kadar yürüdüm, caddeye çıktım evet. hala ufukta taksi yoktu. sinirlensem mi, üzülsem mi, acısam mı kendime bilemedim. zar zor bir taksi bulup dişçime gittim. evden çıkarken aramıştım sözde. telefon meşguldü diye beklemedim. gittim ve kapıda kaldım. ben taksi ararken sanırım gitmişler. ortodontistim ve tayfası. sinirli şirin bile olamadım. şirinlik bir halim kalmamıştı. tekrar taksi aradım. bu böyle değildi eskiden diye düşündüm. taksiler müşteri arardı. iki taksi beni geri indirdi, biri yolu bilmiyormuş, diğeri için de ters tarafta bekliyormuşum, yolun karşısına geçsem daha iyiymiş.. hiç önemli değil, sizinle dönelim dedim, olmazmış, benim parama yazıkmış, çok yol varmış dönmek için... çıldıracaktım. ve bu arada güneş enerjisiyle çalışan telefonumun şarjı bitmişti pek tabii. en çok lazım olduğunda şarjı olmaz onun. huyu kurusun. son taksi şoförü beni metroya bindirdi zorla. benim kulaklarımdan dumanlar çıkıyordu. aynı o eti browni reklamındaki şapşal kız gibi bakıyordum etrafa.. sanki herkes sevgili, herkes mutlu, herkes neşeliydi de bir ben köşeye sıkışmış, sözümde duramamış ve buluşmaya geç kalmıştım.. çukulata iyi gelir belki dedim. o kıza browni iyi geliyordu, hem aşkı hem birlikteliği hem karın tokluğunu getiriyordu mucizevi şey.. ülker makinesine para atıp sütlü çukulta için gerekli numaraya bastım. aldım da çukulatamı. ama n'oldu? paramın üstünü vermedi. şu kadar krediniz var dedi. o parayı bana harcatana kadar uğraştı. yapay zekaya karşıyım. sonuna kadar. çukulatamı yerken bunları düşündüm. metroda sağa sola anlamsız anlamsız bakarken de..

.

bunların dışında dün silah zoruyla yazlığa gittim. benim annemde neden ve nasıl peydahlandığını bilemediğim bir aile saplantısı var. elbette ben de ailemi seviyorum ama her zaman beraber olma şartı nereden kaynaklanıyor? ben imzalamadım öyle bir şartname.. her neyse.. aynen bu sinirle gittim. hatta son ana dek gitmemeye çalışıyordum ama olmadı. zile uzun uzun basıp, hadiledi annem. "beklemeyecekseniz gidin" dedim. sinirlendi bu sefer, hadilemeye devam etti. bir yandan da söylendi: "arkadaşın çağırsa dünyanın bir ucuna gidersin, şurda baban rica ediyor..." yalan.. külliyen yalan.. kendi zorluyor beni, bir de babamı öne sürüyor. biliyor babamı kıramayacağımı.. evet n'oldu..? ben ifadesiz suratımla, arka koltukta, anneme uzak, cama yakın, kulağımda kulaklıkla radiohead dinledim. tamamen yok olmak nasıl onu anlatıyordu thom yorke.. annem kulaklığımın tekini çekip: "neyin var senin?" dedi. sustum. kulaklığı taktım tekrar. sessiz bir film gibi devam etti annem konuşmaya. yani ne diyordu bilmiyorum ama hareket ediyordu sanırım ağzı. cama döndüm. bir şeyler yazdım. şarkıyı tekrara aldım. böyle şeyler işte.. yazlıkta da, hani camekan bir bölüm oluyor ya, eve hem dahil hem değil.. işte orda uyudum. ısıtıcıyı yakınıma koymuş babam. yani sayın okurum, uyudum ve beş karış suratla geri döndüm. böyle oldu. ama aile saadetimize diyecek yok.. değil mi anne?

.